Houten vangrail vermindert autoschade

•
Je moet er wel de meerwaarde van inzien. Zelfs letterlijk. Bij een ecoduct op de Veluwe. Door een lommerrijk natuurterrein. Of langs een ecologische woonwijk. Maar dan heb je ook wat met een houten vangrail, goedgekeurd voor alle snelwegen. Nu nog wordt deze biomimetische oplossing slechts een luttele 450 meter in het Friese Woudsend toegepast. “Het zink van stalen vangrails loogt naar de bodem uit. Dat heb je met een houten vangrail niet. Bovendien veert een houten rail na een aanrijding terug in de oorspronkelijke vorm”, zegt Ingrid de Pauw van Ideal and Co, het bureau dat het management van het ontwerpteam begeleidde.


De Pauw is een van die jonge, welbespraakte ontwerpers die idealisme aan realiteitszin paart. “Het mooie van sterren is dat ze niet te bereiken zijn. Maar ze zetten wel de koers naar een betere wereld uit”, zegt het lid van Ideal and Co, een collectief ontwerpers die vanuit sociale en ecologische uitgangspunten nieuwe producten ontwikkelen. Zo is de FSC gecertificeerde uitvaartkist in samenwerking met Staatsbosbeheer, Monuta en natuurbegraafplaats Bergerbos een groot succes. En won het vanuit Ideal and Co opgezette bedrijf Ragbag in februari de Brands with a conscience Award 2009 met de Ragbag, een modieuze, hippe tas die geheel uit gerecycled plastic zakken is gemaakt.

Het mooiste voorbeeld voor de wegenbouw toonde De Pauw echter ongetwijfeld op het eerste Nederlandse congres over biomimicry, vorige week in Enter (Hof van Twente). Daar vertelde ze boeiend – en in prima Engels - over de houten vangrail, een project op initiatief van Rijkswaterstaat waarin twee ontwikkelingen bij elkaar zijn gekomen: het aanpakken van vervuiling door zink en een programma ter bevordering van hernieuwbare grondstoffen.

“Per eenheid gewicht heeft hout, zo wees een onderzoek uit 1999 uit, dezelfde sterkte en stijfheid als staal”, aldus de ontwerper. “Samen met het CLC (Centrum voor Lichtgewicht Constructies) en houtexperts bij de TU Delft, afdeling Civiele Techniek, zijn we daarmee aan de slag gegaan. De vervuiling werd met tachtig tot negentig procent teruggebracht. En omdat het hout meebuigt bij een aanrijding, hoeven er veel minder reparaties uitgevoerd te worden. De kosten over de gehele levensduur zijn, denk ik, vergelijkbaar met stalen vangrails.” Dat wegenbouwers op dit moment nog weinig interesse tonen, ligt volgens De Pauw aan het experimentele karakter van de vangrail. En onbekend maakt onbemind.

Ondertussen is de jonge ontwerper alweer bezig met een nieuw project, mobiele tuinen genaamd. Samen met Mijnske, een Groningse architecte, wil ze mensen bewuster maken voor het groen in de openbare ruimte. “De mobiele tuin is groen met een knipoog. Je kan ze kant en klaar kopen en neerzetten waar je maar wilt. Aan het Boterdiep in Groningen gaan we nu een kunstkas met biologische groenten plaatsen. Maar in feite zijn mobiele tuinen overal inzetbaar. De komende tijd laten we ons inspireren door de plaats waar de mobiele tuin komt te staan.”